نقش گیرنده های مینرالوکورتیکوئید بر روی اثرات حاد هیدروکورتیزون در قلب ایزوله ایسکمیک موش صحرایی

مقدمه: مطالعات نشان داد که اثرات حاد محافظت قلبی کورتیکواستروئیدها با مکانیسم ناشناخته در غلظتهای بالا کمتر می گردد. فرض یه اینک ه اث رات ح اد غلظ ت ب الا ی هیدروکورتیزون از طریق گیرنده های مینرالوکورتیکوئیدی کاهش می یابد. بنابراین اثرات حاد محافظتی غلظتهای مختلف هیدروکورتیزون ب ر قل ب و ارتب ان بن ب ا گ یرن ده ه ا ی مینرالوکورتیکوئیدی در تحقیق حاضر مورد بررسی قرار گرفت. 81 و 21 میکروم ولار ( انج ام گرف ت. هم ن ین از ،5 ، روش ها: مطالعه بطور تجربی بر روی 19 سر موش صحرایی نر، در 1 گروه با غلظتهای مختلف هی دروکورتیزون ) 8 اسپیرنولاکتون )بنتاگونیست گیرنده مینرالوکورتیکوئید( جهت بررسی نقش گیرنده های مینرالوکورتیکوئیدی در اثرات هی دروکورتیزون اس تفاده گردی د. قل ب بع د از جداس از ی ب ه سیستم لانگندورف متصل و تحت ایسکمی 31 دقیقه ای و جریان مجدد 11 دقیقه ای قرار گرفته و حجم سکته و میزان بریتمی های بطنی محاسبه گردید. برای مقایسه داده ها از بنوا دوطرفه استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که هیدروکورتیزون در غلظت های مختلف موجب کاهش حجم ناحیه سکته و محافظت کاردیومیوسیت ها شده اس ت ک ه ا ی ن اث رات حف ا ت ی در البت ه ،)p<1/ کاربرد اسپیرنولاکتون به عنوان بنتاگونیست گیرنده مینرالوکورتیکوئید، موجب تقویت این اثرات حفا تی گردیده است ) 15 .)p<1/ غلظت های بالا کمتر بوده است ) 15 .)p> 1/ استفاده از هیدروکورتیزون و اسپیرونولاکتون اثرات معنی داری بر بروز و شدت بریتمی های بطنی نسبت به گروه ایسکمی– جریان مجدد نداشته است ) 15 نتیجه گیری: نتایج ما نشان داد که اثرات محافظت قلبی هیدروکورتیزون به عنوان یک ماده پیش شرطی ساز فارماکولوژیک می تواند در غلظت های متوسط و بالا، ح داقل تا بخشی با گیرنده مینرالوکورتیکوئید معکوس گردد.